وَمَثَلُ الَّذِينَ كَفَرُوا كَمَثَلِ الَّذِي يَنْعِقُ بِمَا لَا يَسْمَعُ إِلَّا دُعَاءً وَنِدَاءً ۚ صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لَا يَعْقِلُونَ

171. وصف [تو در دعوت ] كسانى كه كفر ورزیده اند، همچون وصف كسى است كه حیوانى را كه جز صدا و ندایى نمى شنود، [براى رهایى از خطر] بانگ مى زند؛ [و آن حیوان تنها سخن او را مى شنود، امّا پیامش را درنمى یابد. كافران نیز اینگونه اند؛ چراكه آنان درحقیقت ]كر، لال [و] كورند؛ از این رو، آنان خرد خویش را بكار نمى گیرند.

1- ارزش چشم و گوش و زبان، به آن است كه مقدّمه‌ى تعقّل باشد، و گرنه حيوانات نيز چشم و گوش دارند. «صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لا يَعْقِلُونَ»

2- راه شناخت، پرسيدن، گوش كردن و ديدن همراه با تفكّر است. «صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لا يَعْقِلُونَ»

3- اشخاص بى‌تفاوت در برابر دعوت حقّ، پنج صفت تحقيرآميز دارند:

مثل حيوانند، كورند، كرند، لالند و بى‌عقلند. «مَثَلُ الَّذِينَ كَفَرُوا … فَهُمْ لا يَعْقِلُونَ»