شهيد همت: از طرف من به جوانان بگوييد چشم شهيدان و تبلور خونشان به شما دوخته است بپا خيزيد و اسلام خود را دريابيد.

انسان يک تذکر در هر چهارساعت به خودش بدهد، بد نيست.

بهترين موقع بعد از پايان نماز، وقتي سر به سجده مي گذاريد، مروري بر اعمال از صبح تا شب خود بيندازد، آيا کارمان براي رضاي خدا بود.

 

متن ادبی شهدا

 

 

 

پیر ما گفت شهادت هنر مردان است عقل نامرد در این دایره سرگردان است

 

 پیر ما گفت که مردان الهی مردند که به دنبال رفیق ازلی می گردند

 

 شهدا رفتند و ما مانده ایم .  برای جانبازان که ماندن چه کردیم ؟

 

برای آزادگان چه کردیم؟ برای خانواده شهدا چه کردیم ؟

 

 نمی دانم ما که لیاقت حضور در جبهه ها و زندگی در کنار آنها را نداشتیم آی کسانی که دم از شهدا می زنید مرد باشید و بر سر عهد و پیمان خود بمانید تا نکند پشیمان و سرافکنده و روسیاه در محضرشان شویم .

 

شهدا را یاد کنیم . شده با ذکر یک صلوات .

 

بار ها از این که زنده هستم و دارم روی دم اون آدم های بزرگ بازدم می دهم از زنده بودنم

 

خجالت می کشم . خدایا تو خودت می دانید در دل و قلب من چه می گذرد .

 

در باغ شهادت را بستند …

 

 میگفت وقتی پیکر یکی از شهداء رو آوردن، دخترش تابوت رو باز کرد.

هی دنبال یه چیزی میگشت……

یه دفعه انگشت دست بابا رو پیدا کرد و هی انگشت رو میکشید رو سرش و می گفت:

 

بیست ساله بابام دست رو ســـرم نکشیده ….

 چقدر سختهِ حال بچه ای نمی دونه با باش هم دوسش داره یا نه ؟ بابا جون سلام ! نمی دونم به سلامم جواب دادی یا با من قهری و دیگه دوستم نداری ؟

می دونی برای چی این این حرفها رو دارم برات می گم ؟ به خاطر این که دلم برات تنگ شده ، خیلی وقتا که دلم می گیره میام سرمزارتُ آروم بدون این که کسی بفهمهُ و دلش برام بسوزه ، با تودرد دل می کنم ، با تو از خودم می گم آ ره بابا ! پار سال هردو نوبت شاگرد اول شدم ، مامان برام یه عروسک خوشکل خرید ؛ خا له هم به من کادو داد اما می دونی دلم چی می خواست ؟ دلم می خواست بیام بشینم توی بغلت ، تو بوسم کنی دستتُ بزاری سرمُ و نازم کنی ، بامن بازی کنی مثل همه با با های دیگه ، منو تا مدرسه ببری ؛ من عروسک نمی خوام ، من دوست ندارم دل کسی برام بسوزه ، من تو رو می خوام دلم برات تنگ شده ، دلم می خواد حتی توی خواب هم که شده بیایی ومنو ببوسی ، دستتُ روی سرم بکشیُ نازم کنی ، مثل همه با با های دیگه که سر بچه ها شونُ ناز می کنن ، اینا رو با تو می گم ، امّا ناراحت نیستم که تو نیستی تا منو بغل کُنی ، نه خوشحالم از اینکه همون جوری که دوست داشتی به آرزوت رسیدی ، شهید شدی و رفتی پیش عمو محمود و عمو عیسی ، می دونم دلت خیلی براشون تنگ شده بود ، می دونم کجا رفتی ! رفتی پیش همون دوستایی که شبهای پنج شنبه توی روایت فتح می دیدیشون ، بعد نصف شبا ی ماه رمضون موقع سحر به یادشون گریه می کردی ، با چفیه اشکات روپاک می کردی ؛ آره همون ماه رمضونی که عیدش رو بدون تو گرفتیم ، الان یک سا ل گذشته امسا ل هم عید ماه رمضون رو بدون تو گرفتیم ، جا ت پیش ما خیلی خا لی بود عکسی روکه کوچیک بودم توی بغلت نشسته بودمُ برداشتم و رفتم توی اتاقم بدون این که کسی بفهمه یک عا لمه گریه کردم ، امّا وقتی که یاد یا حسین یا حسین گفتن دردات افتادم دوباره آروم شدم ، با با جون دلم می خواد دکتر بشم تا بتونم دوستای تو رو که مثل تو شیمیایی شدن رو خوب کنم ؛ آره با با جون من همیشه برای سلامتی بقیة دوستات دعا می کنم ، برای بابای مریم کوچولو ، همونی که صدای اذ ونشُ دوست داشتی برای سلامتی اون هم دعا می کنم ؛ توهم برای من دعا کن تا دختر خوبی برای تو و مامان با شم ، دعا کن اون جوری که تو دوست دا شتی با شم ، من هم سعی خودم رو می کنم که مامانُ نارا حت نکنم خدا حافظ دلم برات تنگ می شه زهرا دختر کوچولوت

  شهید

سلام مررررررد

سلام آآآآآخره غیرت

راستی یکم باهات حرف داشتم

یکم درد دل داشتم

آخه مرد حساب 

کی بهت گفت که بری؟؟؟

براى چى رفتیو شهید شدى؟؟!!

خب توهم میموندى خونه!

میموندى کنار پدرو مادرت ، پیش زن و بچه ات!

مگه تو خانوادتو دوست نداشتی؟؟؟

مگه چشم انتظار بدنیا اومدن بچه ات نبودی؟؟؟؟

مگه دلت نمیخواست کنار بچه چند ماهت باشی و بزرگ شدنشو ببینی و داماد شدن یا عروس شدنشونو ببینی؟؟؟؟

مگه دلت نمیخواست نوه هات از سروکولت بالا برن و باهاشون بازی کنی؟؟؟

این همه لذت رو با چی عوض کردی؟؟؟؟

بخاطره کی؟؟؟؟؟ بخاطره ما؟؟؟؟؟

خب مرد حساب تو هم آرامش و انتخاب میکردى!

مگه عقل نمیگه از جونت حفاظت کن!؟؟؟

چرا گوش نکردى!؟؟

راستى مگه تو بدنت سالم نبود؟؟؟؟

چرا عقلت بهت فرمان نداد؟؟؟؟ چرا جونتو گرفتى کف دستت ؟؟؟؟؟

چرا براى این که ناموس ایرانى دامنش لکه دار نشه تو پیش قدم شدیو جلو دشمن سینه سپر کردی؟؟؟

چرا بخاطر اینکه دشمن و نامحرم چشمش حتی به یک تار موی نوامیس کشورت نیفته رفتیو سوراخ سوراخو تیکه تیکه شدی؟؟؟؟؟

اصلا چرا نرفتى بشینى سر میز مذاکره ؟؟؟

اینهمه کشور ! چرا فرار نکردى؟؟؟؟

در عجبم! تو که تحصیل کرده بودى

مثل خیلیاى دیگه تو هم میرفتى انگلستان،آمریکا و…

میرفتى تور اروپا! میرفتى گردش!

چرا جوونیتو پاى ما حروم کردى؟؟؟؟؟؟

مگه خبر ندارى؟؟؟؟؟

اینجا آآآآآآزادی شده

حجاب چیه بابا،برا عهد بوقه

الان ما متمدن شدیم

بی حجابی و برهنگی مد شده،فرهنگ شده، باکلاسیه

چی؟؟؟؟ چادر؟؟؟؟؟؟ هه دلت خوشه ها

از غیرت هم دیگه نگم بهتره… فقط در همین حد بگم که تو رفتی تا چشم نامحرم به ناموس کشورت نیفته اما حالا ما بافرهنگ و متمدن شدیم و خودشون ناموسشونو به نمایش مردم میزارن

راستى نمیدونم هایده و … یادته یا نه!؟؟؟

الان اینجا ما خیلى خیلی متمدن شدیم!

دخترامون آواز میخونن! مدیرامون براشون کف میزنن! 

هرکسی هم نقد کنه اول از عقلش میپرسن!

خبر ندارى مینى ژوب تبدیل شده به ساپورت!

خبر ندارى با قاتلین تو میریم به بهانه دیپلماسى قدم میزنیم،میگیم میخندیم…

خبر ندارى نیروگاههاى هسته اى که براش خون دادیم روى هوان!

آخه براى چى رفتى تو!؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

میموندى لااقل میدیدى اوضاع امروزمونو!

ولى نه! خوب شد که نیستى 

خوب شد که نمیبینى!

اگه بودى تو هم غصه میخوردى !

.

.

.

.

.

.

.

.

شهدا شرمنده ایم

 داشتم تو جبهه مصاحبه می گرفتم کنارم ایستاده بود که یه هو یه خمپاره اومد و بومممممم ….. نگاه کردم دیدم ترکش بهش خورده و افتاده زمین دوربینو برداشتم رفتم سراغش . بهش گفتم تو این لحظات آخر زندگی اگه حرفی صحبتی داری بگو …

در حالی که داشت اشهد و شهادتینش رو زیر لب زمزمه می کرد گفت : من از امت شهید پرور ایران یه خواهش دارم . اونم اینکه وقتی کمپوت می فرستید جبهه خواهشا پوستشو اون کاغذ روشو نکَنید .

بهش گفتم : بابا این چه جمله ایه قراره از تلویزیون پخش شه ها یه جمله بهتر بگو برادر …

با همون لهجه اصفهونیش گفت : اخوی آخه نمی دونی تا حالا سه دفعه به من رب گوجه افتاده

 ماجرای فرمانده و دختر بی حجاب

یک بزرگواری فرمانده تیم ما بود ؛ جانباز بود و آزاده ، یه چشم نداشت یعنی دشمن از جا درش آورده بود.

خلاصه داستان از اونجایی شروع میشه که این فرمانده ما به یک دختر خانوم بی حجاب با کمال آرامش و احترام میگه دخترم حجابت رو درست کن.

دختره هم در کمال پر رویی و بی حیایی میگه : درست نمیکنم تا چشت درآد .

حاجی ماهم در جواب میگه : چشمم در بیاد حجابتو درست میکنی ؟

اونم میگه آره

حاجی ما چشم مصنوعیش رو در میاره میگزاره کف دست دختر!

دختره هم انگار عزرائیل دیده باشه جیق میزنه و الفرار …

جماعت که معرکه دختر رو میدیدند از خنده مردن…

…بسمه تعالی…

به نام خداوند جودوجواد      به نام خداوند مرد جهاد

سلامم به ان شیرمردخدا    سلامی به ان غیرت بی صدا

سلامی به مردان شیرزمین    تعبدگزینان شب در کمین

کجایید ای غیرتیهای ما         خزان اشکهای غریب خفا

گهی جبهه باشد همان جنگ ما      گهی هنگ ما جنگ فرهنگ ما

زمانی به خاکت تجاوز نمود       به ناموس و مامت تعارض نمود

قدمهای نحسش به خاکت رسید      نجاست بران فرش پاکت رسید

زمانی که صدها وجب خاک را      گرفت و بیاوردواو تانک را

جوانان که نه نوجوانی جسور      به یک یا علی کرد دشمن چو کور

به سربسته بودیم نام خدا          به لبها مدد زینب با حیا

زمانی که خوردیم تیری به داد       بگفتیم یازینب ویارقیه به باد

که ای باد رو پیش مه پاره یار         ببر خون مارا ز این کار زار

به دور سر زینبش تاب ده              ز سقا بیا و مرا آب ده

 شهادت درش بسته شدانزمان        صنم آمدو بردُ آن نردبان

ولی بعد عمری مجدد عدو            اهانت به آن صاحت ابن هو

زهشتادوهشتی سخن میکنم          که دریوم عاشورش آمد صنم

بگفتاکه ای صاحب پرچمم              علیلم ولی کن فدایت تنم

دوباره همان شیرمرددلیر            به دشمن بگفتا که دیگر بمیر

به الله شاکر که فتنه گران            بدادند تاوان شورش گران

ولیکن پس از دشمن داخلی          زخارج اهانت شده بر علی

زدسمت یهودان و وهابیون          بجوش امده شیعه را جان وخون

حریمی که پیغمبران زائرند          تمام ملائک بران طائرند

حریمی که عباس مهمانش است        رقیه به دامان او خانش است

حریمی که زهرا قدم میزند        تکیه به دیوار ان میکند

حریمی که مولا علی صاحبش       خداوند اکبر بود طالبش

تنی چند نامرد بی اسم اب            درافتاده با خیمه تشنه لب

به پیش دوچشم یل با ادب؟           نگاهی به ناموس حق با غضب           

اگر دیده ای اخم و احساسمان         بود گوشۀ خشم عباسمان

بود روی حرفم به نامردمان         قسم بر دو دست یل سرشکان

به پای حرم خون خود میدهم        ز باقی جان بحر او میزنم

به الله گر پای خود کج نهی           سرت میشکافم به اذن علی 

اگرذره خاکی کنی  جا به جا        قسم میکنم من قیامت به پا 

اگرچپ نگاهی کنی بر حرم         اگرصاحبش را کنی پرزغم

قسم نسل نحست زجا میکنم         به تیغ دودم گردنت میزنم

چنان میشکافم  سرت تا به پا      که گویی نزاییده مادر تورا 

درافتاد هرناکسی با حسین           ورافتاد با تیغ شیر حنین

…ترا…

(نقل از: سردار حسین علایی)

یکی از ویژگی‌های مهدی باکری، عمل به احکام دینی با دقت کامل بود. او سعی می‌کرد تا همیشه نماز خود را در وقت فضیلت و به جماعت اقامه نماید. آقای غلامحسن سفیدگری می‌گوید: هرگاه با آقا مهدی عازم یک مأموریت بودیم و صدای اذان بلند می‌شد، آقا مهدی خودروی خود را در جای مناسبی متوقف می‌کرد و به اقامه نماز می‌پرداخت زیرا معتقد بود «اقم الصلاة لذکری».

همچنین ایشان می‌گوید که آقا مهدی در پرداخت خمس و سهم امام، بسیار دقیق و حساس بود. او برای خود سال مالی انتخاب کرده بود و به طور مرتب این وظیفه شرعی را انجام می‌داد.

در اواخر اسفند ماه یکی از سال‌های اول جنگ که روزی با هم در مأموریت بودیم ناگهان آقا مهدی پول همراه خود را شمرد و با تماس با خانواده خود نیز جویای ارزش اجناس باقی مانده در منزل برای محاسبه میزان خمس و سهم آنها شد و بلافاصله مبلغ مشخصی را از اموال خود جدا کرد و در اولین فرصت آن را به یکی از نمایندگان تام الاختیار حضرت امام خمینی به عنوان وجوهات شرعی پرداخت کرد. آنگاه با خاطری آسوده، نفسی کشید و گفت خدا را شکر حالا اگر شهید شوم بدهی شرعی ندارم.

خواهر شهید باکری می‌گوید: برادران من از هرج و مرج بیزار بودند و اسراف از بیت المال را بر خود حرام می‌دانستند. آنها حتی با خودکار بیت المال به خانواده و همسرانشان نامه ننوشتند. مهدی زمانی که شهردار ارومیه بود، حتی یکبار هم برای ایاب و ذهاب منزل تا محل کار از اتومبیل دولتی و راننده استفاده نکرد.

(منبع: مهدی باکری در اندیشه و عمل، حسین علایی، چاپ اول، ص ۱۰۷)

 مهدی باکری به ساعتش نگاه کرد.

سه ساعت از قرارش با حمید (برادرش) می‏گذشت؛ اما هنوز او نیامده بود.

دلش شور می‏زد. دعا می‏کرد که حمید گیر مأموران مرزی نیفتاده باشد.

آخرین نامه‏ای را که حمید از طریق یکی از دوستانش فرستاده بود، در آورد و دوباره خواند:

مهدی جان، سلام.

حالت چطوره؟ از آخرین دیدارمان یک ماه می‏گذرد. حال من خوبه و شرمنده تو هستم. تو با آنکه خدمت نظام وظیفه ‏ات را انجام می‏دهی، اما خرج تحصیل مرا می‏دهی، آن هم در یک کشور خارجی! من در شهر «آخن» آلمان تحصیل می‏کنم. مهدی جان! حالا که شعله‏ های انقلاب آتش به خرمن رژیم پوک شاهنشاهی زده، دیگر طاقت ماندن در اینجا را ندارم. این بار که به سوریه می‏آیم و با توشه‏ای مهم قاچاقی به ایران باز می‏گردم. موعد دیدار ما، صبح روز هیجدهم آذر ماه در همان جایی که می‏دانی! قربانت برادرت حمید باکری!

مهدی سیاهی کسی را دید که از دور می‏آمد.

از تپه سرازیر شد. دوید. حمید، عرق‏ ریزان با دو کوله بزرگ بر دوش می‏آمد.

به هم رسیدند.

حمید، کوله‏ ها را بر زمین گذاشت و همان‌جا از خستگی بر زمین نشست.

مهدی بغلش کرد، شانه ‏هایش را مالید و پرسید: چی شده حمید؟

حمید که نفس‌نفس می‏زد به خنده افتاد و گفت:

 شانس آوردم، کم مانده بود گیر ساواکی‏ها بیفتم.

ـ چی، ساواکی‏ها؟

آره. بیا تا در راه برایت تعریف کنم.

حمید بلند شد. مهدی یکی از کوله‏ ها را برداشت.

از سنگینی کوله، بدنش تاب برداشت.

به طرف قاطر کرایه‏ای که مهدی آورده بود رفتند و کوله‏ ها را روی قاطر سوار کردند.

بعد حمید گفت: از سوریه که سوار اتوبوس شدم، چشمم به یک مرد جوان لاغر و چشم درشت افتاد که بهم خیره شده بود. یکریز مرا می‏پایید. اول توجهی بهش نکردم؛ اما نزدیکی مرز ایران دیدم این‌طور نمی‏شود. راستش کمی ترسیدم. فکری شدم که نکند ساواکی باشد. نزدیک مرز اتوبوس جلوی یک رستوران ترمز کرد. منم آهسته بار و بندیلم را برداشتم و دور از چشم دیگران زدم به چاک و تا اینجا یک نفس آمدم.’

ـ حالا ببینم بارت چی هست که اینقدر سنگینه؟

ـ سلاح و مهمات!

خیلی خوب شد. با اینها می‏توانیم حسابی جلوی ساواکی‏ها در بیاییم.

حمید روی قاطر پرید. مهدی افسار قاطر را کشید و به سمت روستا راهی شدند.

حمید گفت: آخر من بروم جلسه چه بگویم؟

مهدی خندید و گفت: باز شروع شد.

گفتم که قراره فرماندهان لشکرهای سپاه و ارتش دور هم جمع بشوند و برای عملیات آینده برنامه‏ریزی کنند.

ناسلامتی تو معاون من هستی. باید جور مرا بکشی.

نگران نباش. رییس جلسه برادر همّت، فرمانده لشکر محمّدرسول اللّه(ص) است.

با او هم آشنا می‏شوی.

حمید لبخندزنان گفت: باشد. بزرگ‌تری گفته ‏اند و کوچک‌تری!

مهدی، حمید را هل داد بیرون. حمید سوار موتور تریل شد و به سوی قرارگاه رفت.

حمید بیشتر فرماندهان را می ‏شناخت.

در گوشه‏ای پیش حسین خرازی نشست و گفت: حاج حسین! پس این حاج همّت کجاست؟

هر جا باشد الان سر و کلّه‏اش پیدا می‏شود.

در اتاق به صدا در آمد و همت وارد اتاق جلسه شد.

همه بلند شدند. حاج همت با فرماندهان دست داد و احوالپرسی کرد.

چشمان حمید با دیدن او از تعجب گرد شد. همت به حمید رسید.

چشمش به حمید که افتاد، اول کمی نگاهش کرد، بعد او هم مات و مبهوت بر جا ماند.

هر دو چند لحظه‏ای به هم خیره ماندند؛ بعد لبانشان کش آمد و همدیگر را بغل کردند.

خرازی پرسید: چی شد آقا حمید، تو که حاج همت را نمی‏شناختی؟

حمید خندید و جواب نداد.

آخر جلسه بود که مهدی رسید سلام کرد و کنار حمید نشست.

اما دید که حمید و همت هر چند لحظه به هم نگاه می‏کنند و زیر بُلکی می‏خندند.

تعجب کرد. نمی‏دانست آن دو به چه می‏خندند.

جلسه تمام شد.

همت به سوی حمید و مهدی آمد. مهدی پرسید: شما دو نفر به چی می‏ خندید؟

حمید خنده‏کنان گفت: آقامهدی، ماجرای آمدنم از ترکیه به ایران یادت هست؟ همان موقع را که گفتم یک ساواکی تعقیب‏ ام می‏کرد؟

مهدی چینی به پیشانی انداخت و بعد از لحظه‏ ای گفت: آهان، یادم آمد…خُب منظور؟

حمید دست بر شانه همت گذاشت و گفت: آن ساواکی، ایشان بودند!

مهدی جا خورد.

همت خندید و گفت: اتفاقاً من هم خیال می‏کردم شما ساواکی هستید و دارید مرا تعقیب می‏کنید.

به خاطر همین، از رستوران نزدیک مرز، پیاده به طرف مرز ایران فرار کردم!

مهدی خندید و گفت: بنده‏های خدا، الکی الکی کلّی پیاده راه رفتید.

اما خودمانیم. قیافه هر دویتان به ساواکی‏ها می‏خورد!

خنده آنها فضای قرارگاه کربلا را پر کرد.