حسن (ع) از هر جهت حسن بود در وجود مقدسش نشانه های انسانیت متجلی بود. از جمله:

الف)) ارتباط با خدا:

آن بزرگوار توجهی ویژه بخدا داشت. چون وضو می گرفت رنگش تغییر می کرد و وجودش به لرزه می افتاد و وقتی علت را می پرسیدند

می فرمود: کسی را که در پیشگاه خدا می ایستد جز این سزاوار نیست.

امام صادق (ع) می فرماید: امام حسن (ع) عابدترین و زاهد ترین و برترین مردم زمان خویش بود. چون به یاد مرگ و رستاخیز می افتاد می گریست و بی حال می شد.

ب)) جود و بخشش: 

امام حسن (ع) در طول عمر دو بار تمام اموال و دارایی خود و سه بار نیمی را در راه خدا بخشید.

روزی یکی از کنیزان دسته گلی خوشبو به ایشان هدیه کرد. آن حضرت در برابر او را آزاد کرد. فرمود:

خدا ما را چنین تربیت کرده است. سپس این آیه را خواند:

و اذا حییتم بتحیه فحیواباحسن منها(نساء:۸۶) چون بشما هدیه ای دادند به نیکو تر از آن پاسخ گویند.

ج)) تواضع: 

امام حسن مجتبی (ع) روزی بر گروهی مستمند که بر روی زمین نشسته بودند و نان می خودند گذشت. آنان آن حضرت را به سفره خویش دعوت کردند. امام (ع) از مرکب فرود آمد و فرمود:

ان الله لا یحب المستکبرین- خداوند مستکبران را دوست ندارد. سپس با آنان غذا خورد. آن گاه مستمندان را بخانه خود دعوت کرد و هم غذا به آنان داد و هم پوشاک