قطره ای از دریای فضائل اهل بیت(ع) 

.

.

.

محمّد بن جرير طبرى رحمه الله از محمّد بن حجاره نقل مى كند كه گفت:

.

 امام حسن مجتبى عليه السلام را ديدم در حالى كه عدّه اى آهو از كنار او مى گذشتند.

.

امام عليه السلام آنها را صدا زد، همگى جواب دادند و در مقابل او حاضر شدند.

.

عرض كرديم:

اى فرزند رسول خدا! اينها حيوانات وحشى هستند، معجزه اى آسمانى به ما نشان بده.

.

 امام عليه السلام به آسمان نگاه كرد، گويا درهاى آن باز شد، نورى فرود آمد و همه خانه هاى مدينه را احاطه كرد، آنگاه خانه‌ها شروع به لرزيدن كرد كه نزديك بود خراب شود.

.

عرض كرديم:

اى فرزند رسول خدا! آن را برگردان.

.

امام عليه السلام فرمود:

ما اوّل هستيم كه آفرينش با ما آغاز شده، و ما آخر هستيم كه هستى با ما پايان مى پذيرد، و ما فرمانروايانى هستيم كه امر ما را همه موجودات تكويناً اطاعت مى كنند، ما نورى هستيم كه فرشتگان را روشنى مى بخشيم، به نور خداوند آنها را منوّر و به بشارت الهى آنها را مسرور مى گردانيم، جايگاه نور خداوندى در ما و معدن آن به سوى ما است. اوّل ما مانند آخر ما، و آخر ما همانند اوّل ما است [۱] . [۲]

.

.

منابع:

——————-

[۱]: يعنى امامانى كه قبل از ما آمده اند از نظر علم و قدرت و ساير صفات مانند آنهائى هستند كه بعد از ما مى آيند، و بالعكس. و شايد بتوان عبارت را اينگونه معنى كرد كه: ما از نظر علم و قدرت و ساير صفات در آخر عمر همانند هنگام ولادت، و نيز در هنگام ولادت علم و قدرت ما همانند آخر عمر ما است.

[۲]: نوادر المعجزات: ۱۰۳ ح ۸، دلائل الامامة: ۱۶۸ ح ۱۳، مدينة المعاجز: ۲۳۶/۴ ح ۱۹.