سوره بقره آیه 74
ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُکُمْ مِنْ بَعْدِ ذَٰلِکَ فَهِیَ کَالْحِجَارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً ۚ وَإِنَّ مِنَ الْحِجَارَةِ لَمَا یَتَفَجَّرُ مِنْهُ الْأَنْهَارُ ۚ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا یَشَّقَّقُ فَیَخْرُجُ مِنْهُ الْمَاءُ ۚ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا یَهْبِطُ مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ ۗ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ74
ترجمه:پس با این معجزه باز چنان سخت دل شدید، که دلهایتان چون سنگ یا سختتر از آن شد، چه آنکه از پارهای سنگها نهرها بجوشد و برخی دیگر از سنگها بشکافد و آب از آن بیرون آید و پارهای از ترس خدا فرود آیند. و (ای سنگدلان بترسید که) خدا از کردار شما غافل نیست.”
بعضی وقتا خداوند با نعت هایی که برای بندگان خود می فرستد که معجزه خود را نشان دهد اما گاهی وقتا بنده ها چنان سخت هستن هیچ کدوم از این نعمت ها رو نمی بینن
تو کتابی می خوندم نوشته بود که انسان وقتی به دنیا می یاد فطرته خدا رو دوست داره به عبارتی خدا پرسته
ولی خود انسان باعث می شه که از خدا دور بشه و از خدا غافل بشه