1

چراغ راهنما قرمز می شود. پایم بیشتر نمی رود.

می ایستم و سایه های شتابان خودروها از پیش چشمانم می گریزند.

خورشید در حال غروب است و من هنوز «نرسیده ام».

2

رسیدن را دوست دارم. کسانی که می رسند، خوشحال اند و من، خوشحالی را دوست دارم.

آدمها یا « فقط » خوشحال اند … یا از ته دل شاد شادند.

همه کسانی که خوشحال اند، « به مقصده رسیده » نیستند.

3

کشتی ها به ساحل ها می رسند….

قطارها به ایستگاه ها …

آدم ها به آدم ها …

اما کوه ها به کوه ها نمی رسند …

گمان می کنم برای همین، هیچگاه کوه ها خوشحال، نیستند.

4

روز به شب می رسد، اما شب، از روز می گریزد تا روشنایی را پیدا کند و از تاریکی بیرون برود.

5

روزهای تعطیل، پای آدم ها را می بندند تا کمی بایستند اما باز از ایستادن و نگاه کردن می گریزند.

آدم های دنیای شتابان این روزها، اگر کمی بایستند …. تو را خواهند دید و اگر تو را ببینند، شادی و خوشحالی حقیقی را خواهند دید.