#داستان_انبیاء

روزی از روزها، حضرت سلیمان نبی 

در سرای خویش نشسته بود

 که مردی سراسیمه از در درآمد. 

سلام کرد و بر دامن حضرت سلیمان

 چنگ انداخت که به دادم برس. 

 

حضرت سلیمان با تعجب به چهره آن مرد

 نگریست ودید که روی آن مرداز پریشان 

حالی زرد شده و از شدت ترس می لرزد.

 

حضرت سلیمان از او پرسید تو کیستی؟

 چه بر سر تو آمده است که

 چنین ترسان و لرزانی؟

 

مرد به گریه در آمد و گفت که در راه

 بودم، عزرائیل را دیدم و او نگاهی از

 غضب به من انداخت و من از ترس

 چون باد گریختم و به نزد تو آمدم 

تا از تو یاری بطلبم. 

از تو خواهشی دارم که 

به باد فرمان دهی تا مرا به هندوستان ببرد!

 

حضرت سلیمان لحظه ای به فکر فرو رفت و فرمود:

 می پذیرم، به باد می گویم که تو را در

 چشم به هم زدنی به هندوستان برساند.

 

@roye_mahe_khoda

 

آن روز گذشت و دیگر روز سلیمان نبی

 حضرت عزرائیل را دید و به او گفت:

 این چه کاری است که با بندگان خدا 

می کنی، چرا به آنها با خشم و غضب

 می نگری؟ ِ

دیروز مرد بیچاره ای را ترسانده ای

 و رویش زرد شده بود و می لرزید.

 به نزد من آمده و کمک می طلبید.

 

عزرائیل گفت: 

دانستم که کدام مرد را می گویی.

 آری من دیروز او را در راه دیدم

 ولی از روی خشم و غضب به او نگاه

 نکردم، بلکه از روی تعجب او را نگریستم.

عزرائیل ادامه داد:

 تعجب من در این بود که از خداوند 

برای من فرمان رسیده بود تا

 که جان آن مرد را در هندوستان بگیرم.

 در حالی که او را اینجا می دیدم…