امروز شاهد از دست رفتن پدرانی هستیم که
همیشه زیر آوار بودند تا بتوانند پولی یه دست آورند تا نیاز های خانواده خود را به دست آورند
اما خیلی وقت ها شرمنده خانواده هایشان بودند
اما حال زیر آوارند و دیگر شرمنده خانواده نیستند
آن ها در بین خانواده هایشان نیستند که بتوانند به همان دست های پینه بسته
صورت فرزندانشان را نوازش کنند
وقتی این اتفاق افتاد ناخود آگاه به یاد شهدای پلاسکو افتادم
کاش مسولین کمی به فکر این آدم ها بودند
الان همه تسلیت می گویند و غمگین هستند اما چند ماه دیگر
از یاد می روند نه آن کسانی که مردند خانواده هایشان از یاد می روند
کاش کمی هم به فکر کارگران ضعیف که 6 ماه است حقوق نگرفته اند از دست رفته اند باشیم
کاش به فکر خانواده هایی که گذشته این در چند ماه قبل پول نداشتند اما حال
سرپرست ندارند باشیم
تسلیت عرض می کنم به تمام خانواده های داغدار
معدن چیان گلستان