دن برای ساختن استخوان‌های قوی و سوخت رسانی به سیستم‌های پیچیده و بهم پیوسته که در مجموع سلامت و تندرستی را تامین می‌کنند به ویتامین‌ها و مواد معدنی و فیتونوترینت‌های غذاهایی که می‌خوریم نیاز دارد. پروسه‌ی تبدیل مواد غذایی موجود در رژیم غذایی به سوخت برای بدن، گوارش نام دارد.

جویدن، بخش مهمی از پروسه‌ی گوارش است که معمولا اهمیت آن نادیده گرفته می‌شود و در واقع یکی از چند مرحله‌ی گوارش است که کنترل آگاهانه‌ی مستقیمی روی آن داریم. خرد کردن مناسب غذا، سیستم گوارش را در وضعیت بهتری برای جذب مواد مغذی قرار داده و از بروز مشکلات گوارشی پیشگیری می‌کند، بنابراین منطقی است که خوب نجویدن غذا هم می‌تواند حتی بهترین رژیم‌های غذایی را بی فایده کند.

پروسه‌ی گوارش چگونه عمل می‌کند؟

سیستم گوارش گروهی از اندام‌هایی هستند که با هم کار می‌کنند تا غذایی را که خورده‌اید به انرژی تبدیل کرده و مواد مغذی مورد نیاز طی عملکردهای گوناگونی جذب شود.

بدن ما دارای کانال‌هایی بهم پیوسته و میان تهی است که تقریبا 30 فوت طول داشته و جهاز هاضمه یا مجرای گوارش نام دارد. هر چیزی که می‌خوریم در مسیر این مجراهای طولانی و پیچ در پیچ پیش رفته و پردازش می‌شود؛ این مسیر از دهان شروع شده و سپس به گلو، مری، معده، روده‌‌ی کوچک و روده‌ی بزرگ منتهی می‌شود.

علاوه بر اندام‌هایی که این مجرا را تشکیل می‌دهند، تعدادی از اندام‌های فرعی نیز کار می‌کنند تا گوارش بهتر صورت بگیرد، مانند دندان‌ها، زبان، غدد بزاقی، کبد، کیسه صفرا و لوزالمعده. این ارگان‌ها با هم، شش عملکرد اصلی را برای گوارش غذا اجرا می‌کنند:

بلعیدن: فرو دادن غذاترشح مایعات: هر روز بدن شما حدود 7 لیتر مایعاتی ترشح می‌کند که برای گوارش ضروری‌اند شامل بزاق، خلط، اسید هیدروکلرویک، آنزیم‌ها و زرداب.ترکیب و حرکت: این عملکرد شامل بلعیدن غذای جویده شده می‌شود؛ پریستالسیس، حرکت کرمی روده است که غذا را در مسیر روده پیش می‌برد و سگمنتیشن یا انقباضات خُرد کننده‌ی روده‌ با حرکات عقب و جلو برنده، روده را در هم می‌کوبد تا سطح تماس دیواره‌ی روده با غذا بیشتر شود.گوارش: گوارش عملی است که به غذا کمک می‌کند به اجزای شیمیایی‌اش تجزیه شود. گوارش مکانیکی با جویدن شروع شده و با حرکات دودی ادامه پیدا می‌کند، اما گوارش شیمیایی با ترشح بزاق در دهان شروع شده و با ترشح اسید در معده ادامه پیدا می‌کند؛ یعنی تا قبل از اینکه شیره‌ی لوزالمعده در روده‌ی کوچک، ذرات غذا را بسوزاند.جذب: غذا طی گوارش به مواد معدنی و مولکول‌های ساده تجزیه می‌شود. این ذرات می‌توانند در معده یا روده‌ی بزرگ جذب شوند اما بیشترین جذب، طی عبور غذا از روده‌ی کوچک روی می‌دهد.دفع: هرچیزی که غیر قابل هضم باشد نهایتا طی پروسه‌ی دفع از بدن خارج می‌شود.

این سیستم پیچیده و حیات بخش یکی از قدرتمندترین ابزارها برای ساختن استخوان‌های قوی و مقاوم است. تامین واحدهای سازنده‌ی مناسب یعنی مواد مغذی و املاح، و حمایت از عملکرد سیستم گوارش می‌تواند کمک‌تان کند تراکم استخوان‌های‌تان را به طور طبیعی بالا ببرید و از پوکی استخوان پیشگیری کنید.

تنها این کافی نیست که غذاهای مناسبی در بشقاب‌تان قرار دهید؛ بلکه باید در عملکرد سیستم گوارش‌تان هم نقش فعال داشته باشید تا هضم و جذب غذایی که می‌خورید با موفقیت و به بهترین شکل ممکن صورت بگیرد. بیشتر اتفاقاتی که در سیستم روده‌های‌تان روی می‌دهد خارج از کنترل آگاهانه‌ی شماست، اما اولین قدمی که استارت یک گوارش مناسب را می‌‌زند، کاملا تحت کنترل شماست: یعنی جویدن!

گوارش با جویدن شروع می‌شود

حتما در توضیحات گفته شده متوجه شدید که هر دو پروسه‌ی مکانیکی و شیمیایی گوارش در دهان شروع می‌شوند. اهمیت مکانیکی ِ جویدن، کاملا واضح است؛ شما در این مرحله از دندان‌ها و زبان‌تان استفاده می‌کنید، با دندان‌های پیشین غذا را تکه می‌کنید و با دندان‌های آسیاب آنها را خرد می‌کنید اما جویدن برای عملکرد بزاق نیز، مهم است. هر چه سطح تماس غذا با دهان‌تان بیشتر باشد، بیشتر با بزاق‌تان ترکیب می‌شود و وقتی زمان بیشتری صرف جویدن می‌کنید، بزاق هم فرصت بیشتری برای تجزیه‌ی مولکول‌های پیچیده خواهد داشت. پس حالا می‌توانید اولین ضرر ِ درست نجویدن غذا را به خوبی درک کنید:

1. هضم نامناسب غذا

اگر غذایی را بدون اینکه به اندازه کافی بجوید ببلعید، فرصت بهتر هضم کردن آن را از دست می‌دهید. این هم از لحاظ مکانیکی صادق است و هم از جنبه‌ی شیمیایی. بزاق شما حاوی آنزیم‌های آمیلاز (یا پتیالین) و لیپاز است که به چربی‌ها و نشاسته‌ها حمله کرده و آنها را گوارش می‌کنند. اگر شما غذا را به اندازه کافی نجوید این پروسه عملکرد ضعیفی داشته و می‌تواند موجب جذب ناکافی مواد مغذی، سوزش معده، یبوست و ریفلاکس اسید معده شود.

2. افزایش ریسک دیابت

مطالعه‌ای که توسط محققان ژاپنی انجام شد نشان داد کاملا جویدن غذا و آهسته غذا خوردن از بروز دیابت پیشگیری می‌کند. دانشمندان عادت‌های 2283 مرد و 4544 زن بین 40 تا 74 سال را در جویدن غذا مورد بررسی قرار دادند و سپس اطلاعات مربوط به آمار دیابت را در میان این افراد مقایسه کردند.

نتیجه اینکه؛ بین عملکرد این افراد در جویدن و احتمال دیابت یک رابطه‌ی معکوس وجود داشت. ریسک دیابت با افزایش کیفیت عملکرد در جویدن، تدریجا کاهش یافته بود. حتی وقتی که محققان سایر فاکتورهای احتمالی دخیل در ابتلا به دیابت را در این افراد تطبیق دادند، نامناسب جویدن غذا همچنان با افزایش احتمال دیابت مرتبط بوده است.

3. هدر رفتن مواد مغذی

اگر غذای شما به خوبی جویده نشود و پروسه‌ی هضم و گوارش آن پیش از بلع شروع نشود، پس تمام این پروسه یک قدم عقب خواهد افتاد. یعنی مواد مغذی موجود در غذایی که می‌خورید جهت جذب، کاملا در دسترس نخواهد بود. تکه‌های درشت غذا طی سیستم گوارش به اجزای ریزتری که مورد نیاز بدن و استخوان‌های شماست تبدیل نخواهند شد.

4. تاثیر منفی بر روحیه و احساس

یک پروسه‌ی گوارشی ناکامل منج

سوره لقمان آیه 19
« و در راه رفتن خود میان رو باش و صدای خود را پائین بیاور که آزار دهنده ترین صدای ناخوشایند براستی صدای خران است». (آیه نقل قول از لقمان در پند و اندرز دادن به فرزند خوداست).

نکات آیه: 
1ــ پائین آوردن صدا:

صدا و سر وصدای بلند زمانی که پیوسته باشد زیانهای زیادی به بدن و روان انسان وارد می کند که مهمترین آنها عبارتند از: زیاد شدن ترشح ادرنالین که بنوبه خود از جمله منجر به بهم ریختن عصبی فرد می شود ـــ ایجاد شدن تنشهائی در کارکرد بینی و گوش و حنجره ـــ مبتلا شدن به خیلی از بیماریهای قلبی و خونی از جمله بالا رفتن فشار خون و تصلب شرایین ــــ و تنشهای همراه با احساس سردرد مزمن و احساس فشار و سختی.

2ــ "صدای خران” آزار دهنده ترین صدای ناخوشایند جانوران است:

واحد اندازه گیری شدت صدا دسیبل است. شدت صدای پچ پچ و درگوشی میان 10 تا 20 دسیبل است، صدای ماشین کوچک 70 تا 80 دسیبل، صدای ماشین باری 80 تا 90 دسیبل، صدای هواپیما هنگام کنده شدن از زمین 110 تا 130 دسیبل. پائین ترین صدائی که انسان می تواند بشنود 20 دسیبل است. هنگامیکه شدت صدا به 45 دسیبل می رسد انسان نمی تواند آسوده بخوابد، نزدیک 85 دسیبل دردهای گوش آغاز می شود. در سر و صداهای نزدیک به 90 دسیبل آدم نمی بایست 8 ساعت بیشتر در آن فضا بماند، در 100 دسیبل نمی بایست بیش از دو ساعت بماند، در 110 دسیبل نمی بایست بیش از نیم ساعت بماند، و به 160 دسیبل که برسد آدم کر می شود.

و شدت صدای ناخوشایند خر که موضوع آیه می باشد بالای 100 دسیبل است. و امروزه انسان در میان جانوران صدای ناخوشایندِ آزار دهنده شدیدتری از صدای خر نمی شناسد و آنچه در آیه آمده مبنی بر اینکه “آزار دهنده ترین صدای ناخوشایند صدای خران است” درست است.

سوره مائده آیه31
«پس از آن خداوند کلاغی را برانگیخت زمین را می کند تا به او (به قابیل) نشان دهد “چگونه پیکر برادر خود را به خاک بسپارد"، (قابیل) گفت: ای وای بر من! آیا من ناتوان تر از آن بودم که مانند این کلاغ بوده پیکر برادرم را به خاک بسپارم. به این تزتیب پس از آن از پشیمانان گشت».

نکات آیه:

1ــ کلاغ مرده را خاک سپاری می کند:

چرا خداوند کلاغ را برای آموختن خاک سپاری مرده به انسان می فرستد؟ پژوهشهای انجام شده روی پرندگان نشان می دهد که کلاغ فهمیده ترین پرندگان است و ویژگیهائی دارد که آنرا از دیگر پرندگان جدا می کند، از مهمترین آنها یکی اینکه حجم مغز آن نسبت به بدنش نسبت به سایر پرندگان بزرگتر است، و دیگر اینکه مرده خود را بخاک می سپارد. وقتی کسی از کلاغها می میرد، کلاغ دیگر با منقار و چنگالهای خود گور می کند و پس از آن بالهای کلاغ مرده را گرد می کند و به کنار بدن آن می آورد (همانگونه که ما با مرده خود می کنیم)، و پس از آن مرده را با احترام بلند می کند و در گور خود می گذارد و بعد روی آن خاک می ریزد. حتی کلاغی که گناهی می کند و در دادگاه کلاغان گناهکار حساب شده و به اعدام محکوم می شود و او را با منقارهای خود می کشند نیز توسط یکی از کلاغها برای خاکسپاری برده می شود و بهمان ترتیب بخاک سپرده می شود. (کلاغ ویژگیهای دیگری از جمله ابزار سازی و بکارگیری ابزار برای رسیدن و دست یافتن به خواسته خود چنانکه در تصویر می بینیم نیز دارد ولی از آنجا که موضوع آیه نیست به آنها نمی پردازیم).

 2ــ مرده می بایست به خاک سپرده شود:

فرستادن کلاغ برای آموزش دادن خاکسپاری مرده به انسان، به این معنی است که مرده می بایست به خاک سپرده شود. و مرده ضمن اینکه خوراکی برای درندگان می شود و می گندد و خاک سپردن آن احترامی به فرد مرده است، هنگامیکه تحلیل می رود و در جو پراکنده می شود بیماریهائی را ایجاد می کند. بنابر این چنانکه آیه مطرح نموده، دین از دیر زمان به انسان یاد داده بوده که مرده را می بایست به خاک سپرد

#دریاچه_چورت در #مازندران

#باغ_گلشن #طبس بهشتی در دل کویر

صد و سی و هفتمین بار است که داستان کدو قلقله زن را می شنود اما هنوز مثل بار اول (بلکه بیشتر) از شنیدن آن لذت می برد. هر چند این کار بچه ها حوصله والدین را سر می برد اما کاملاً طبیعی است و جای نگرانی ندارد. 

اما چرا بچه ها به شنیدن داستانهای تکراری علاقه نشان می دهند؟ 
در واقع این موضوع با تمام سادگی اش نکات جالبی دارد که شنیدن آنها می تواند به بالا رفتن شناخت ما از دنیای کودکان کمک کند.  

1. ما بزرگترها هم فیلم های تکراری می بینیم و لذت می بریم و با هر بار دیدن فیلم به جزئیات بیشتری از آن توجه می کنیم. همین مسئله برای بچه ها هم هست البته به دلیل اینکه هنوز حافظه و قدرت توجه بچه ها رشد کافی پیدا نکرده تعداد این تکرار بیشتر می شود. 
2. بچه ها با داستان ما تصویر سازی می کنند و از تصویری که ساخته اند لذت می برند. تکرار کردن داستان موجب می شود تصویر ذهنی آنها شفاف تر شود. 
3. بچه ها با تکرار داستان آن را حفظ می شوند و می توانند اتفاقات بعدی را پیش بینی کنند. این حالت به آنها آرامش می دهد. در واقع بچه ها در دنیای خیالی داستان زندگی می کنند. طبیعی است که دوست دارند بتوانند وقایع بعدی زندگی خیالی شان را پیش بینی کنند. 
4. یادگرفتن داستان که با تکرار به دست می آید خودش برای بچه ها جالب است. 
5. از اینکه او را در آغوش گرفته اید و با عشق و محبت برایش داستان تعریف می کند لذت می برد و دوست دارد هر شب همین ماجرا تکرار شود بنابراین سعی می کند تا می تواند “دیشب” را با همه جزئیانش شبیه سازی کند

صفحه اختصاصی مقام معظم رهبری در اینستاگرام همزمان با میلاد امام رضا(ع) به انتشار برخی از آداب زیارت از منظر رهبر معظم انقلاب پرداخت.

تهران- الکوثر: صفحه اختصاصی مقام معظم رهبری در اینستاگرام همزمان با میلاد امام رضا(ع) به انتشار برخی از آداب زیارت از منظر رهبر معظم انقلاب پرداخت که این نکات در سخنرانی‌های مختلف توسط ایشان بیان شده است.

انسان وقتی به ملاقات کسی می‌رود، با او احوال پرسی می‌کند، به او سلام می‌کند؛ همین در ملاقات روح مطهّر ائمّه (علیهم‌السّلام) و اولیاء الهی [هم] لازم است؛ باید رفت، سلام کرد، عرض ادب کرد.
‌
[زیارت‌] به هر زبانی هم می شود؛ [اگر] به همین زبان معمولی خودمان -اگر فارسیم، اگر تُرکیم، اگر گیلکیم، هر چه هستیم حرف بزنیم، این آداب ملاقات و زیارت صورت گرفته. البتّه اگر بخواهیم با یک بیان شیوا و با مضامین خوبی حرف بزنیم، آن همین زیارتهایی است که خود ائمّه به ما یاد داده‌اند؛ مثل زیارت امین‌الله که در واقع عمده‌اش هم دعا است؛ چند کلمه‌ی اوّلش زیارت است، بقیّه‌اش دعا است، یا زیارت جامعه که بسیار زیارت پُرمضمون و پُرمطلبی است.
‌
اگر اینها را بخوانید و به معنایش توجّه کنید و با حضرت با این بیان حرف بزنید، عیبی ندارد. مثل این است که می‌خواهید بروید دیدن یک بزرگی، یک جمعی هستید، بعد مثلاً یک متن زیبایی را یکی‌تان مینویسید، میروید آنجا، یکی‌تان از طرف بقیّه این متن را میخواند؛ این زیارتها مثل همان متنی است که برای شما نوشته‌اند؛ میگویند اگر این متن را خواندید، حرفی که باید به حضرت بزنید، زده‌اید؛ این شد زیارت. حالا اگر معنایش را ندانستید و سختتان بود -این زیرنویس‌های مفاتیح‌ها هم غالباً کامل نیست؛ من نگاه کرده‌ام، اینهایی که همین حالا هم هست، انصافاً کار خوبی در این زمینه صورت نگرفته که یک زیرنویسِ درستِ حسابی‌ای باشد که آن معنا را برساند؛ خیلی ناقص است، و این هم نشد و نخواستید، به زبان خودتان با حضرت حرف بزنید. این حرف زدن هم حتّی اگر با لبِ تنها باشد، اشکال ندارد. گفت:

گوش کن با لبِ خاموش سخن می‌گویم‌
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست
‌ ‌
با دل حرف بزنید. البتّه طبعاً دل باید جمع باشد و مشغول به همین مخاطب باشد؛ اگر به جاهای دیگر اشتغال پیدا کرد، سرگرم دُوروبر و آئینه‌کاری و بالا و پایین و این آمد و فلانی رفت و مانند اینها شد، دیگر دل وصل نمیشود. سعی کنید ولو دو دقیقه، ولو پنج دقیقه، دل را فارغ کنید از بقیّه‌ی شاغل‌ها و متّصل کنید به معنویّتی که در آن‌جا حضور دارد و حرفتان را بزنید.